Kinderen

"t Doet zeer, bevallen, maar ge zijt dat direct vergeten want ge krijgt er iets heel moois voor in de plaats."

Dat weet en dat zegt iedereen...
Wat ook iedereen weet, maar niemand zegt, is dat je er ook ineens slapeloze nachten, tepelkloven, gigantische aambeien, brede heupen, een blubberbuik, hangende borsten en heel veel zorgen bijkrijgt.
Eet ze genoeg, slaapt ze genoeg, eet ze niet teveel, slaapt ze niet teveel, heeft ze wel vriendjes, is ze niet te stout, kan ze wel volgen, wordt ze gepest, is ze slim genoeg, wordt ze niet uitgelachen,...
En naar het schijnt betert dat niet, "Kleine kinderen kleine zorgen,..."

Als je het zo bekijkt, wat bezielt ons toch, om een kind te kopen, laat staan 2, 3 of 4? Ik vraag het mij soms af.
Onweerstaanbare drang naar het schijnt...
Een beetje destructief als je het mij vraagt..
Ik ben nog nooit zo moe geweest als nu, ik begrijp waarom de make-up bestaat en ik geraak mezelf en manlief regelmatig kwijt in de ratrace om iedereen op tijd en klaar, te krijgen waar ze moeten zijn...

Niet dat ik spijt heb, hoor, absoluut niet, ik zie ze doodgraag, maar ik denk soms met heimwee terug aan de rustige kinderloze tijd.
De tijd van laat gaan slapen en laat opstaan, van eten zonder onderbroken te worden, van ruiten zonder vuile handjes, van vertrekken en thuiskomen wanneer we willen, van gaan en staan waar we willen en zonder al te veel problemen.
Ik idealiseer het kinderloos leven, ik weet het,'t zou nu niet meer genoeg zijn. Ik zou iets missen, de kinderen zijn een deel van mij en zonder hen zou het gewoon niet meer kloppen.

Maar een klein beetje rust, dat is nu toch niet teveel gevraagd?
Rust in mijn koppeke, rust in mijn leven en rustige kinderen.
Ik kan het aan baardmans vragen, of voor mijne 30ste of onder de kerstboom, wie weet...;-)